به گزارش مشرق علی مهدیان در رشته توئیتی نوشت:سال هفتاد و شش اولین تجربه من بود برای رای دادن. من و برادرم، دو تایی در یک تجربه مشترک نظری، تصمیم گرفتیم نه به ناطق نوری رای بدهیم نه به خاتمی. من حدودا هفده هجده سالم بود و اخویم پانزده شانزده سال داشت. الان که فکر میکنم میبینم چقدر جالب است که برای خودمان نظر متفاوتی داشتیم. حتی وقتی جناب جوادی آملی برای آقای ناطق تبلیغ کرد، نظر ما تغییر نکرد. وقتی مدیر و مسوول امورتربیتی مدرسه مان که خیلی هم دوستشان داشتیم از خاتمی دفاع میکردند، باز هم احساس میکردیم تشخیص خودمان درست تر است.

به نظر ما آقای ری شهری هم با اخلاق بود. هم سعه صدر زیادی داشت و میتوانست با افراد مختلفی با گرایشهای مختلف کار کند. نزدیکان به جناب ناطق مثل جواد لاریجانی که مصاحبه اش آن موقع پخش شده بود. و سبک و مشی و رفتار ناطق که شبیه جناب هاشمی بود برای ما قابل تحمل نبود. خاتمی هم که فکرش را هم نمیکردیم. احساس ما این بود که او هم عقاید و هم فرهنگ و هم پیوستار اجتماعی را خراب میکند. نه خیال کنید فقط به ری شهری رای میدادیم، بلکه کل خانه مان را تبدیل کردیم به ستاد ری شهری. یادم نیست پدر و مادرم به چه کسی رای دادند اما گاهی میگفتند آخه بچه ها این دیوارهای بیرون خانه را خراب کردید اینقدر عکس چسبانده اید.

تجربه خوبی بود. احساس استقلال میکردیم. احساس میکردیم نظر متفاوتی داریم و میتوانیم از آن دفاع کنیم. وقتی کاندیدای ما رای نیاورد و آخر شدیم. کلی خندیدیم. ولی لذت انتخابی که خودمان به آن رسیده بودیم هنوز هم زیر زبان من است. یادم میاید برخی از فامیل میگفتند ما هم بفلانی رای میدیم چون این جوانهای پاک و انقلابی طرفدار او هستند. من که خیلی از این تاثیرگذاری در اطرافیان خوشحال بودم. 

انتخابات آن سال برای ما خیلی گرم و پر رونق بود، اما با اطرافیان خود احساس دعوا و قهر نداشتیم. ما گروهی از رفقایی بودیم که همه هم پیگیر و پر تلاش در امور سیاسی و اجتماعی بودیم.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.